Een eerste blog is steeds een speciaal iets. Daarom wil ik mijn eerste blogbericht ook helemaal wijden aan mijn Frauke. Frauke is er niet meer… Frauke was mijn adem, mijn steun en toeverlaat, mijn kloppend hart. Ik doe niet aan antropomorfisme – moest je dit denken. Maar zij begreep mij beter dan elke persoon die ik al in mijn heel leven heb mogen ontmoeten. En ik begreep haar. Onze band was onwaarschijnlijk sterk. Ik vind – ook op Google niet – een geschikt woord om dit gepast te kunnen uitdrukken. Maar ik geloof dat elke dierenvriend in hart en nieren ook ooit zo een band met een dier heeft ervaren. Of nog zal ervaren. Heb ik die band met al mijn dieren gehad? Neen, dit was uniek.
In de zomer van 2013 was ik actief als vrijwilliger bij de honden in het dierenasiel van Genk. Op een zonnige ochtend ging ik naar het buitengedeelte naast de keuken. Hier verbleven voornamelijk de meest oude of kwetsbare honden. Hm, love at first sight exist, they say. Nee, dit heb ik nooit ervaren. Totdat ik jou zag. Helemaal geschoren met een kwispelend staartje en guitige oogjes kwam je op mij afgelopen. Er rolt een traan over mijn wangen bij het schrijven van deze woorden. Ze roepen prachtige en onvergetelijke momenten op. Ik zou heel veel geven om terug in die mooie tijd te kunnen gaan…
Mijn hart maakte een sprongetje en ik had een niet te onderdrukken glimlach op mijn gezicht. Nog geen tien dagen later mocht ik je voor altijd in mijn armen sluiten. Je was gered, terug vrij en vanaf het eerste moment in mijn hart gesloten.
Je kwam verwaarloosd, vol knopen, klitten én een blind oogje aan in het dierenasiel. Men had je al zwervend op straat gevonden. Je had ook enkele mammatumoren (melkkliertumoren). Omwille van je zeer hoge leeftijd (je werd geschat rond 13-14 jaar) besloten we om geen operatie meer uit te voeren. Gelukkig hebben deze tumoren (goedaardig), die ik nauwlettend in het oog hield, je nooit parten gespeeld.
Ondanks alle tegenslagen was je een ontzettend vrolijk, energiek en liefdevol hondje. Ik heb de tijd van mijn leven gehad met jou. Onze dagelijkse wandelingen bijvoorbeeld, die doorheen die drie jaren dat je bij mij was steeds minder lang werden. Logisch; je oud lichaampje kon die wandelingen van een uur niet meer aan.
Een jaar later na je komst startte ik Kwispeldier op. Soms ging je met mij mee naar andere honden toe. Zo had je een vast wandelvriendinnetje, Myra de beagle, gevonden. Myra en jij konden goed opschieten en jullie genoten van elkaars gezelschap en van de wandelingen. Met de nodige pauzes kon ook jij fijn meegenieten van de wandeling. Op warmere dagen was het moeilijker voor jou om te wandelen. Na vijftien minuten droeg ik je dan verder in mijn armen. Ook dat vond je heerlijk. De wind die door jouw krulletjes waaide en de honderden kusjes die je onderweg van mij kreeg en ik van jou, onvergetelijk.
Vaak kon je niet mee werken gaan met mij door je zeer hoge leeftijd. Je ging dan voor het raam aan de voordeur zitten wachten, wachten en wachten. Totdat mijn bestelbusje voor het huis stopte. Jouw kwispelend staartje en jouw vrolijke oogjes lichtten in mijn richting op. En oh, wat was dat wederzijds.
Gek was je van jouw oranje balletje. Waar je achteraan rende en meespeelde, gek van boterkoekjes waar je soms een stukje van kreeg, gek van Vosje de kat waar je samen mee sliep in de zetel of op het bed. Gek van de sneeuw waar je weer even helemaal puppy in werd, gek van badjes, gek van aandacht van alle mensen rondom jou, gek van mij en ik van jou.
Waar jij was, was ik en waar ik was, was jij. Samen eten, samen zitten, samen slapen in bed, gewoon alles samen doen.
Tot 4 november 2016, een van de meest vreselijke dagen uit mijn leven. Drie jaar later was het tijd voor een hartverscheurend afscheid. Het afscheid van mijn klein meisje… Enkele maanden na mijn verhuis naar Halen gaf jouw lichaam het op. Die ochtend stonden we op en je was niet goed. Met spoed reden we naar de dierenkliniek waar je onmiddellijk van het een onderzoek naar het ander onderzoek werd gebracht. De uitslag was verschrikkelijk; jouw lever lag zo goed als stil. Je had een grote tumor op je lever…
Enkele uren later mocht ik je mee naar huis nemen zei een dierenartsassistente. “Om afscheid te nemen…”. Die woorden ga ik nooit nog uit mijn geheugen kunnen wissen. Vol ongeloof nam ik je terug in mijn armen en liet ik je niet meer los totdat het moment van afscheid was aangebroken.
Bij thuiskomst scheen plots de zon heel erg, herinner ik mij. De zon scheen voor mijn zon, voor jou, ik weet het zeker. Ik ben toen mijn dekens op de slaapkamer gaan halen en we hebben toen samen op het tapijt in de woonkamer geslapen. Al huilend ben ik in slaap gevallen met jou, mijn Frauke, in mijn armen. Ik had gehoopt dat het een afschuwelijke nachtmerrie was toen ik ontwaakte.
Vreselijk genoeg werd Frauke niet beter en ging ze zienderogen achteruit. Ik belde de dierenarts, ik moest haar laten gaan. Ze was aan het lijden. Dierenliefde is ook loslaten en soms voor God spelen. Frauke liet me weten dat het tijd was…
Zelden ben ik zo ziek van verdriet geweest als toen. Ik denk nog elke dag aan haar. Ik sta op met haar en ga slapen met haar. Toch zal ik nooit stoppen met het redden van dieren. Dat heb ik Frauke beloofd.
Nooit ga ik je vergeten, de liefde van mijn leven. Ik mis je hartverscheurend erg. Ik kan niet geloven dat je al 1,5 jaar uit mijn leven bent. Maar nooit zal je uit mijn hart en gedachten gaan. Nooit zal ik stoppen met vertellen over jou. Over hoe bijzonder je was. Dat beloof ik je.
Deze blog was voor mijn Frauke en voor alle diereneigenaren die zo een buitengewone en sterke band al ervaren hebben of nog gaan ervaren. Geniet van elke seconde met jullie harige en trouwe vriend. Al is het een cavia, een kat, een konijn of een paard. Dierenliefde is de meest oprechte en puurste liefde die we ooit zullen ervaren. Daar ben ik van overtuigd. Geniet, geniet en geniet. Want ooit worden ze onomkeerbaar uit ons leven weggerukt. That’s the circle of life…
Liefs
Steffi
Zondag 27 mei 2018
Onze laatste momenten samen… het hartverscheurende afscheid…
