Onlangs zei mama mij: “proficiat lieve dochter!” Verbaasd vroeg ik wat er aan de hand was. Vandaag bestaat Farm Flora dus al 2 jaar! Op papier weliswaar, want ik ben al bezig met het redden van dieren sinds ik kon stappen.
Ik ben al zolang bezig met het redden en verzorgen van dieren dat ik deze “mijlpalen” wel eens durf te vergeten. Twee jaar geleden besloot ik dan toch om hetgeen wat ik al zolang deed, toch maar een naam te geven. Als ik er nu op terug kijk, heb ik dit te lang uitgesteld. Ergens durfde ik dit niet goed, het openbaar brengen, naar de grote massa, want dit maakte mijn dieren op de één of andere manier extra kwetsbaar. Zeker in de tijden van nu. Toch moest ik een dringende beslissing gaan nemen; ofwel zou ik doordoen met wat ik bezig was ofwel zou ik ermee stoppen. Dit laatste is gelukkig maar voor één seconde door mijn hoofd geflitst!
6 jaar geleden verhuisde ik dan ook naar een oude boerderij, hier in Halen. Enkel en alleen om nóg meer dieren te kunnen redden. Hier staat dan ook alles in het teken van dieren.
Wie mij kent weet dat elke euro die ik heb naar mijn dieren gaat. Ik ben ook steeds meer en meer spullen van vroeger aan het verkopen. Ik wil veel minimalistischer gaan leven. Tenslotte heb ik alles wat ik nodig heb; ik ben gezond en ik kan hierdoor voor mijn dieren zorgen. Wat kunnen mij dure kleren schelen? Wat kan mij het schelen hoe mooi mijn interieur is? Mijn badkamer bijvoorbeeld is al 6 jaar een grote bouwwerf. Do I care? Natuurlijk niet. Ik kan mijn douchen en ik kan naar het toilet gaan. De omkleding daarrond zal mij een zorg zijn. Ik koop geen nieuwe kasten, maar gammele rekken om mijn rommel in te zetten. Dat geld dat ik daarmee uitspaar, gaat naar mijn dieren. Mijn ramen gaan niet meer open, de schimmel staat erop, de vloeren gaan met de dag meer stuk… Het zij zo. Zolang ik mijn dieren alles kan geven wat ze nodig hebben, ben ik gelukkig.
Door ongeveer 2 jaar geleden vzw Farm Flora openbaar te maken naar het publiek toe kon ik ook op steun rekenen van mensen. Hun lieve woorden, hun hulp, hun financiële steun, … allemaal onmisbaar als je dag in, dag uit, dieren redt.
Dit had en heeft natuurlijk ook een keerzijde; mensen komen ongevraagd hun mening op je social media verkondigen. Gelukkig viel dit in die twee jaar nog reuze goed mee. Als ik soms lees wat andere vzw’s en ikzelf over hun nek krijgen wanneer we soms (zwaar) gehandicapte dieren redden… ongelofelijk. Social media is iets heel mooi, de mensen kunnen zo alles op de voet volgen en blijven betrokken. Anderzijds komen er ook mensen alleen maar “neuzen” om daarna gal te spuwen. De eerste keer dat ik hier best wel last van had, was toen ik twee jaar geleden stierkalfje Bello liet opereren om zijn been te redden. Voor vele mensen blijft het onbegrijpelijk dat ik een stier ga redden. Laat staan voor zo een hoge prijs! De operatie en revalidatie had bijna 10.000 euro gekost. Ik vraag niet om het te begrijpen, maar ik vraag wel om respect voor mijn beslissing op te brengen. Dit is ten slotte mijn leven, mijn dieren, mijn social media.
Gelukkig is de meerderheid heel meelevend en begripvol. Daar ben ik jullie allemaal zo dankbaar voor. Steeds meer mensen vinden het normaal en goed dat er een stier wordt aanzien als huisdier! Dat is toch geweldig? Aan zo een mensen moet ik mij optrekken, niet aan de negatieve mensen. Hoe dan ook, ik weet wat ik doe. Ik red dieren, en zal ze nooit maar ook nooit pijn doen of hen laten lijden.
Bedankt lieve mensen die mij de afgelopen twee jaar gesteund hebben, op elk gebied. De dieren en ik zijn voor de dierenartskosten, het eten, de verzorging, … volledig op jullie allemaal aangewezen. ❤️ Subsidies krijgen we niet. Natuurlijk heb ik nog 2 jobs hiernaast, maar daar krijg ik het allemaal niet mee gefinancierd. Dus uit de grond van mijn hart en uit de hartjes van alle lieve “zorgenkindjes” hier: BEDANKT! 🙏🏼❤️
P.s.: Wie zie je op deze foto? 8 jarige Stef en… kleine Flora. Naar haar is de vzw vernoemd. Ze was mijn alles…
