Als de mooie roos verwelkt…

We worden allemaal geboren met een aantal rozenblaadjes. Niemand weet hoeveel rozenblaadjes ons beloofd zijn. We horen te groeien, te ervaren en te bloeien. Maar niemand bloeit voor altijd. Wanneer we het “geluk” hebben om op het einde van ons levenspad te zijn aangekomen, (niet iedereen boft om oud te worden) is de ooit zo volle en levendige roos nog maar een schim van wat ze ooit was. We voelen en zien voor het eerst de rozenblaadjes vallen. De roos is aan het verwelken.

Mijn kleine meid, Prutske, haar prachtige rozenblaadjes die ooit zo mooi bloeiden, zijn aan het neerdwarrelen. Midden januari kregen we de vreselijke diagnose in de dierenkliniek te horen. Jouw scan loog er niet om; je werd gediagnostiseerd met zware longkanker. De dierenartsen zagen het zéér somber in en gaven je niet langer dan hoogstens enkele weken of dagen…

De volgende dag reed ik richting Rotterdam. Ik geloof namelijk in bepaalde middelen die helpen om de pijn en de tumorgroei tegen te gaan, ook al is dit niet wetenschappelijk bewezen. In het verleden was ik getuige van opmerkelijke resultaten door deze middelen. Ik steek het niet onder stoelen of banken dat ik hier een grote voorstander van ben. Alleszins ben ik sinds toen haar dit dagelijks aan het toedienen. Dit verschillende keren per dag.

Ongeveer 8 weken later is mijn klein meisje nog bij ons. We zijn zo dankbaar. Elke dag extra is een geschenk. Soms heeft ze haar slechte dagen. Het lijkt dan alsof haar laatste rozenblaadje gaat vallen, maar plots herpakt ze zich dan en wordt ze weer wat sterker.

Prutske, je bent ongeveer twee jaar bij mij. Toen je plusminus 13 jaar was, heb ik je weggehaald bij mensen. Je bent het eerste hondje dat ik heb geadopteerd na het overlijden van mijn prachtig Frauke (zie andere blog). Wat zijn mijn familie en ik trots op jou. Op jouw vechtkracht. Je bent zo een ongelofelijk sterk hondje.

Een roos heeft niet alleen prachtige rozenblaadjes, maar ook doornen. Deze doornen, symbool van het lijden, laten zich de laatste weken voelen. Ze steken mijn Prutske en doen haar lichamelijk pijn. Ons doen ze ook pijn. Psychisch voelen wij ook deze doornen. Je verdient dit niet, mijn klein meisje. Ik hoop dat we nog tijd met jou krijgen. En dat ik niet moet gaan beslissen om jouw laatste rozenblaadje te plukken…

Ik hou zo van jou, kleine prinses.

Jouw dierenmama,

Steffi. X

Slechts 1 dag later hebben we Prutsje moeten laten gaan… (04/03/2019) Houden van is ook loslaten. Ze ging ineens pijlsnel achteruit. Ze was heel erg benauwd geworden. Rustig en heel vredig is ze van ons heen gegaan… Ze had een héél bijzondere persoon in haar leven en Pruts aanschouwde hem als haar alles. Ze kon niet meer kwispelen van de pijn maar wanneer hij er was, leek ze al haar pijn te vergeten en gaf ze een kwispeltje. Ondanks dat ze zo moe was de laatste weken verloor ze hem geen minuut uit het oog. Oh, wat was ze geliefd.

Bedankt voor al jouw liefde, klein engeltje. Je was een ontzettend sterk meisje! 1,5 jaar geleden heb je zware operaties goed doorstaan om dan nu deze vreselijke ziekte te krijgen…Bedankt voor onze 2,5 jaar samen, kleine meid. Je bent ongeveer 15 jaar oud geworden. Rust zacht, ren en speel nu zonder pijn. Ga naar Buni en Frauke. Ze wachten op jou… XXXXX