Deel 2 van het verhaal van stierkalfje Bello (zie eerder bericht bij “nieuws”)
Zaterdagavond 25 april 2020
Na het verlossende telefoontje van hoofdchirurg Tom mochten we Bello diezelfde avond nog binnen brengen in de paardenkliniek.
Eerder deed ik al een oproep op social media voor een trailer te lenen van iemand, maar volgens de dierenarts kon Bello nog in mijn bestelbusje. Dat deel was inderdaad correct, maar hem daar in krijgen, liep niet van een leien dakje. Lieve Biana en Karolien, die altijd klaarstaan voor de dieren en mijzelf, kwamen helpen. Bello wou er niet in (kan je het hem kwalijk nemen?) en plofte iets daarna neer en ging zitten. Hem optillen, ging onmogelijk met ons drieën. Snel werden er enkele telefoontjes gepleegd en 15 minuten later kwam lieve Wendy en haar partner ons helpen én kon ik op de steun rekenen van Tim. Hij woonde zelf in Halen en had een soort van bulldozer (de juiste naam ontglipt mij, excuses) om Bello mee op te tillen. Uiteindelijk zat Bello in de auto en vertrokken we naar Equitom. 
Een geluk bij een ongeluk dat deze kliniek zo dicht bij mijn thuis lag (ongeveer 10 min. rijden) en al snel kwamen we aan. Bello werd naar binnen gebracht en meteen kwamen er heel wat mensen Bello helpen. Dierenarts(en), assistentes, … Toen het verbandje werd afgedaan bleek dat de fractuur nu een open fractuur was geworden! Dat was niet goed… Dit verkleint de kansen van Bello 🙁 Niet te geloven eigenlijk dat de dierenarts slechts een verbandje aanbracht voor het transport… Er moest minstens een spalk of gips werden aangebracht. Want voor het transport was er géén open fractuur! Zucht…
Meteen werd Bello ingegipst. Daar zat hij dan, mijn kleine jongen. 🙁 Te wachten tot morgenochtend. De dag van de operatie…
Zondagochtend 26 april 2020 – 10u45
Telefoon. Tom, de hoofdchirurg, belde dat ze aan de operatie gingen beginnen. Bello had een goede nacht gehad zei hij, en hij steunde goed op zijn gipsje. Jammer genoeg was de wonde gisterenavond open gegaan (zoals ik hierboven reeds zei) wat de operatie en alles daarna moeilijker gaat maken, zei Tom nog… Ze gaan er sowieso alles aan doen dat het wel mag slagen. Mijn “moederhart” sloeg heel onregelmatig, wat een spannende momenten.
Na de operatie, ging Tom mij terugbellen met meer nieuws.
Uuuuren gingen voorbij… om dan plots telefoon te krijgen met deze woorden: “de operatie is heel goed gegaan.” Ongeloof… Meteen gevolgd door pure blijdschap! Bello was wakker aan het worden en kreeg natuurlijk pijnstillers, antibiotica en ontstekingsremmers. Tom is vanaf nu één van mijn helden geworden, oprecht waar. 1 minuut later kreeg ik al de röntgenfoto doorgestuurd met het resultaat van de operatie. Kijk zelf maar… indrukwekkend, op zijn minst.
Diezelfde avond ging ik natuurlijk meteen naar hem toe. Daar stond hij dan met zijn prachtige oogjes naar mij te kijken! Ik kon het niet geloven dat mijn jongen er nog was. Ik ben zo dankbaar!
To be continued…